Styczeń
3. 5.20 UT – Ziemia w peryhelium (149,8 mln km, 33′)
4. 2.20 UT – maksimum Kwadrantydów (oczekiwany ZHR=120). Księżyc 2 dni przed nowiem. Kwadrantydy są stosunkowo młodym, nieprzewidywalnym rojem.
4. 21.40-42 Zakrycie gwiazdy 7,8 mag przez planetoidę (548) Kressida (12,8 mag) widoczne w środkowej Polsce,
6. Maksymalna elongacja zachodnia Wenus (46° 56′). Jasność -4,4 mag. O 5.00 UT Wenus 16° nad horyzontem, Słońce 15° pod horyzontem! Jest to 3 razy lepsza elongacja od zeszłorocznej wieczornej.
6. Częściowe zaćmienie Słońca. Będzie widoczne w północno-wschodniej Azji, w zachodniej części półwyspu Alaska (Ameryka Północna) i w północnej części Oceanu Spokojnego. Faza maksymalna o wartości 0,715 będzie widoczna z obszaru Kamczatki. W Polsce zaćmienie niewidoczne.
21. Całkowite zaćmienie Księżyca widoczne w Polsce. Zaćmienie w całości widoczne na obu kontynentach amerykańskich, na Grenlandii, na wschodnim Pacyfiku oraz północnym Atlantyku; w Afryce, Europie, północno-wschodniej Azji i południowym Atlantyku przy zachodzie Księżyca; na zachodnim Pacyfiku oraz w północno-wschodniej Azji przy wschodzie Księżyca.
W Polsce prawie całe zaćmienie widoczne przy zachodzie Księżyca.
Maksymalna faza zaćmienia całkowitego: ~1.2
Przebieg zaćmienia (czas w UT):
Początek zaćmienia częściowego: 3h34m270° 26°
Początek zaćmienia całkowitego: 4h41m282° 16°
Maksimum zaćmienia: 5h13m288° 11°
Koniec zaćmienia całkowitego: 5h43m293° 7°
Koniec zaćmienia częściowego: 6h51m306° -2°
Aktualnie z jasnych komet jest dostępna do obserwacji kometa 46/P (Wirtanen). Przebywa w gwiazdozbiorze Wielkiej Niedźwiedzicy – jest obiektem okołobiegunowym. Ostatnia obserwacja w Sekcji: 6,4 mag, 18′, DC=2 oraz 64P/Swift-Gehrels: 9 mag, 3,5′, DC=2, gwiazdozbiór Barana, jak również C/2018 Y1 (Iwamoto) – odkryta 18.12.2018, ostatnie obserwacje z końca ub. roku: ~11 mag .Maksimum blasku powinna osiągnąć za ok. miesiąc: ~8,5 mag. Widoczna na niebie porannym.
Luty
2. 5.55 – zakrycie Saturna przez Księżyc (h=7°, elongacja 28° od Słońca, Słońce 3,5° pod horyzontem)
6.43 – odkrycie ( h=12°, Słońce 3,5° nad horyzontem). Faza Księżyca 6%, 2 dni przed nowiem.
5. 22.21-23 Zakrycie gwiazdy 3,4(!) mag przez planetoidę (34339) 2000 QH 2018 (17,5 mag) widoczne na południe od Polski.
27. Maksymalna elongacja wschodnia Merkurego (18° 8′). O 17.15 UT Merkury 7° nad horyzontem, Słońce 10° pod horyzontem – pierwsza z 2 najlepszych tegorocznych elongacji Merkurego.
Marzec
27. Koniunkcja Jowisza z Księżycem. O 2.00 UT odległość między Jowiszem a brzegiem tarczy Księżyca wyniesie ok 50′. Jowisz 13° nad horyzontem, Księżyc 1 d przed ostatnią kwadrą.
29. Koniunkcja Saturna z Księżycem. O 4.00 UT odległość między Saturnem a brzegiem tarczy Księżyca wyniesie ok 42′. Saturn 15° nad horyzontem, Księżyc 1 d po ostatniej kwadrze. Słońce 5° pod horyzontem.
Kwiecień
23. 18.00 UT – maksimum Lirydów. ZHR nawet do 90. Księżyc 4 d po pełni.
Maj
6. 14.00 UT – Maksimum η-Akwarydów (oczekiwany ZHR=50). Księżyc 2 d po nowiu.
Czerwiec
7-8. Maksimum dziennych Arietydów. ZHR rzędu 30. Wąski strumień, którego maksimum wypada w dzień, wart obserwacji. Księżyc 4 d po nowiu.
10. Opozycja Jowisza (gwiazdozbiór Wężownika, jasność -2,6 mag, h max=17° – 7° niżej w porównaniu do roku ubiegłego).
16. Koniunkcja Jowisza z Księżycem. O 19.15 UT odległość między Jowiszem a brzegiem tarczy Księżyca wyniesie ok 60′. Jowisz 6° nad horyzontem, Księżyc 1 d przed pełnią. Słońce 4° pod horyzontem.
18. Bliska koniunkcja Merkurego (0,2 mag) i Marsa (1,8 mag) na niebie wieczornym.O 19.45 UT planety ok. 6° nad horyzontem przy Słońcu 7° pod horyzontem w odległości 13′ od siebie.
23. Maksymalna elongacja wschodnia Merkurego (25° 9′). O 19.45 UT Merkury 5° nad horyzontem, Słońce 7° pod horyzontem.
Lipiec
2. Całkowite zaćmienie Słońca widoczne na południowym Pacyfiku i w Ameryce Południowej. Maksymalny czas trwania fazy całkowitej wyniesie 4m 33s. W Polsce zaćmienie niewidoczne.
9. Opozycja Saturna, gwiazdozbiór Strzelca, jasność 0,0 mag, max h = 18° (w zeszłym roku – 17°) . Pierścienie nadal widoczne pod dużym kątem – maksymalną wartość kąta osiągnęły 1.X.2017 r. Całkiem z boku zobaczymy pierścienie za 5 lat.
~15 (!) Opozycja Plutona (~14,4 mag, h max 18°, gwiazdozbiór Strzelca)
16. Częściowe zaćmienie Księżyca widoczne w całości w Afryce, południowej i wschodniej Europie, w południowo-zachodniej Azji. Maksymalna faza: 0,65. W Polsce zaćmienie widoczne przy wschodzie Księżyca razem z fazą maksymalną.
Przebieg zaćmienia(czas w UT):
Początek zaćmienia częściowego: 20h02m144° 7°
Maksimum zaćmienia: 21h32m163° 13°
Koniec zaćmienia częściowego: 23h00m184° 15°
Sierpień
9. Maksymalna elongacja zachodnia Merkurego (19° 3′). O 2.30 UT Merkury 6° nad horyzontem, Słońce 8° pod horyzontem.
13. Maksimum Perseidów (oczekiwany ZHR=150). Księżyc 1d przed pełnią.
Wrzesień
Z początkiem IX kometa 289/P (Blanpain) powinna osiągnąć jasność ok.12 mag. Będzie widoczna w Wodniku, górując na wysokości ok. 20°
Początek X: 10 mag, 16°, początek XI: 8,5-9,0 mag, o 17.00 UT 14° nad horyzontem, początek XII: 7,2 mag, 24° nad horyzontem o 17.00 UT, z końcem roku 5 mag, wieczorem w Pegazie wysoko na niebie (ponad 50°)
10. Opozycja Neptuna (7,8 mag, 34˚, Aqr)
24. 22.22-24 Zakrycie gwiazdy 10,9 mag przez planetoidę (113) Amalthea (12,4 mag) widoczne z Polski. Podczas obserwacji zakrycia 14.03.2017 odkryto prawdopodobnie satelitę tej planetoidy (1 obserwacja), dlatego jest to ważne zjawisko.
Październik
9. Maksimum Drakonidów. ZHR zmienny. Księżyc 4 d po I kwadrze.
21. Maksimum Orionidów (oczekiwany ZHR=20), Księżyc w ostatniej kwadrze.
28. Opozycja Urana, gwiazdozbiór Barana, max h = 52°, jasność 5,7 mag.
29. 23-39-40 Zakrycie gwiazdy 10,1 mag przez planetoidę (87) Sylvia (13,3 mag) widoczne z około połowy Polski). Przewidywane są również zakrycia gwiazdy przez satelity planetoidy: Romulusa i Remusa – Polska pn-zach i pd-wsch.
31. Koniunkcja Jowisza z Księżycem. O 16.00 UT odległość między Jowiszem a brzegiem tarczy Księżyca wyniesie ok 21′. Jowisz 10° nad horyzontem, Księżyc 3 d po nowiu. Słońce 7° pod horyzontem.
Listopad
11. Tranzyt Merkurego na tle tarczy Słońca
W dniu 11 listopada 2019 r. wystąpi rzadkie zjawisko przejścia Merkurego na tle tarczy Słońca. Poprzednie takie zjawisko można było obserwować w Polsce w 2016 r., następne wystąpi dopiero w 2032 r. Całe zjawisko widoczne będzie w Ameryce Południowej, na południowo-wschodnim Pacyfiku, na Atlantyku, na północno-zachodnim wybrzeżu Afryki oraz na Antarktydzie. Początek zjawiska widoczny w całej Europie i Afryce oraz w zachodniej części Oceanu Indyjskiego (Słońce zajdzie przed końcem zjawiska). Koniec zjawiska widoczny w Ameryce Północnej oraz w środkowej części Oceanu Spokojnego. (Słońce wzejdzie po rozpoczęciu zjawiska)
Przebieg zjawiska (czas w UT):
Pierwszy kontakt: 12h35m110º 213º 14º
Drugi kontakt: 12h37m110º 214º 14º
Środek zjawiska: 15h20m24º 248º -5º
Trzeci kontakt: 18h03m299º 280º -29º
Czwarty kontakt: 18h04m299º 280º -30º
W Polsce widoczna pierwsza połowa zjawiska (do zachodu Słońca – 15.04 UT w Krakowie).
13. 23.04-08 Zakrycie gwiazdy 6,7 mag przez planetoidę (1153) Wallenbergia (16,1 mag) widoczne z Polski środkowej.
18. Maksimum Leonidów, Księżyc 1 d przed ostatnią kwadrą.
28. Maksymalna elongacja zachodnia Merkurego (20° 4′). O 5.15 UT Merkury 8° nad horyzontem, Słońce 9° pod horyzontem.– druga najlepsza tegoroczna elongacja Merkurego.
28. 9.41 – dzienne zakrycie Jowisza przez Księżyc (h=10°, elongacja 23° od Słońca), 10.47 – odkrycie ( h=14°). Faza Księżyca 4%, 2 dni po nowiu.
Grudzień
3. Maksimum Andromedydów, ZHR=20. Księżyc 1 d przed I kwadrą.
12. 01-42-44 Zakrycie gwiazdy 10,6 mag przez planetoidę (87) Sylvia (12,7 mag) widoczne na pn-wsch od Polski). Z Polski pn-wsch przewidywane jest zakrycie gwiazdy przez satelitę planetoidy Remusa.
14. Maksimum Geminidów (oczekiwany ZHR=120), Księżyc 2 d po pełni.
22/23. Maksimum Ursydów (ZHR 10, ale bywa 50). Księżyc 4 d po ostatniej kwadrze.26. Obrączkowe zaćmienie Słońca widoczne od Półwyspu Arabskiego poprzez Indie, Indonezję i Ocean Spokojny. Faza maksymalna 0,97. W Polsce zaćmienie niewidoczne.