Styczeń
4 8.20 UT – maksimum Kwadrantydów (oczekiwany ZHR=100-120). Księżyc 1 dzień po I kwadrze
10 – częściowe półcieniowe zaćmienie Księżyca, widoczne w Europie, Afryce, Azji, na Oceanie Indyjskim i w zachodniej Australii. W Polsce zaćmienie widoczne. Maksymalna faza zaćmienia półcieniowego ~0,9
Przebieg zaćmienia (czas w UT): T Ak Hk
Początek zaćmienia półcieniowego: 17h08m 81° 22°
Maksimum zaćmienia: 19h11m 105° 40°
Koniec zaćmienia półcieniowego: 21h12m 139° 55°
27 – Bliska koniunkcja Wenus i Neptuna (O 18.50 UT, 8′, Słońce 23° pod horyzontem). Największe zbliżenie – nieco ponad 4′ ok. 19.30 UT, już pod horyzontem
Luty
10 – maksymalna elongacja wschodnia Merkurego. O 16.35 UT planeta 8° nad horyzontem przy Słońcu 8° pod horyzontem
Marzec
20 – bliska koniunkcja Marsa z Jowiszem (O 3.15 UT, odl. 43′, h=9°, przy Słońcu 10° pod horyzontem)
24 – maksymalna elongacja wschodnia (wieczorna) Wenus (46° 05′). Jasność – 4,4 mag. W momencie zachodu Słońca Wenus będzie 41° nad horyzontem
28 – ładna konfiguracja Wenus, Księżyca (4 d po nowiu) i Plejad na niebie wieczornym
31 – bliska koniunkcja Marsa z Saturnem (o 3.30 UT, odl. 58′, h=10°, przy Słońcu 8° pod horyzontem)
Kwiecień
3 – Wenus w Plejadach! Dzień wcześniej będzie widoczna na prawo, a dzień później na lewo od gromady
22 07.00 UT – maksimum Lirydów. ZHR 18 do 90. Księżyc tuż przed nowiem
Maj
4 – Kometa C/2017 T2 (PANSTARRS) osiąga peryhelium, osiągając jasność ok. 8 mag. W dniu 29 grudnia 2019 r. kometa C/2018 T2 zbliżyła się do Ziemi na odległość 1.5 au (225 mln km), świecąc wtedy na granicy gwiazdozbiorów Żyrafy i Perseusza z jasnością ok. 9-10 mag. W Sekcji obserwowana jest od początku X.2019. Aż do połowy lipca kometę będzie można obserwować przez całą noc, w styczniu praktycznie w zenicie. W połowie lipca będzie widoczna na wysokości 30°, przy Słońcu 15° pod horyzontem. Jasność komety wyniesie ok. 9 mag. Warunki do jej obserwacji będą się stopniowo pogarszać, ale powinna być widoczna jeszcze do połowy sierpnia, przy jasności ok. 10 mag.
5 – 21.00 UT – Maksimum η-Akwarydów (oczekiwany ZHR=50). Księżyc 2 d przed pełnią
22 – koniunkcja Merkurego i Wenus (o 19.30 UT przy h=5,5°, odl. 1,2° i Słońcu 8° pod horyzontem)
Czerwiec
4 – maksymalna elongacja wschodnia Merkurego. O 19.35 UT planeta 8° nad horyzontem przy Słońcu 7° pod horyzontem
5 – częściowe półcieniowe zaćmienie Księżyca, widoczne w Europie, Afryce, Azji, Australii i na Oceanie Indyjskim. W Polsce zaćmienie widoczne przy wschodzie Księżyca. Maksymalna faza zaćmienia półcieniowego: ~0,57
Początek zaćmienia półcieniowego: 17h 46m 117° -7°
Maksimum zaćmienia: 19h 26m 137° 5°
Koniec zaćmienia półcieniowego: 21h 04m 157° 12°
19 – dzienne zakrycie Wenus przez Księżyc 2 d przed nowiem (08.18-08.50 UT). Zjawisko dość blisko terminatora południowego – ok. 200 km w linii prostej do pasa zakrycia brzegowego
21 – obrączkowe zaćmienie Słońca widoczne w Afryce, Arabii Saudyjskiej, Pakistanie, Indiach, Chinach i na Oceanie Spokojnym. W Polsce widoczne wyłącznie w południowo-wschodnich krańcach Bieszczadów jako zaćmienie częściowe o bardzo małej fazie (0,006 w Siankach)
27 – Maksimum Bootydów czerwcowych, ZHR=50, Księżyc 1 d przed I kwadrą
Lipiec
5 – częściowe półcieniowe zaćmienie Księżyca. W Europie zachodniej zaćmienie widoczne przy zachodzie Księżyca. Maksymalna faza zaćmienia półcieniowego: ~0.36 W Polsce zaćmienie niewidoczne
14 – Opozycja Jowisza (gwiazdozbiór Strzelca, jasność -2,8 mag, średnica ok. 48”, h max=18°, o 1° wyżej w porównaniu do roku ubiegłego)
15 – Opozycja Plutona (~14,4 mag, h max 18°, gwiazdozbiór Strzelca)
20 – Opozycja Saturna (gwiazdozbiór Strzelca, jasność 0,1 mag, średnica ok. 19”, h max=19°, o 1° wyżej w porównaniu do roku ubiegłego). Pierścienie widoczne pod mniejszym kątem, niż w roku ubiegłym. Całkiem z boku zobaczymy pierścienie za 4 lata
22 – maksymalna elongacja zachodnia Merkurego. O 02.15 UT planeta 6° nad horyzontem przy Słońcu 6° pod horyzontem
Sierpień
12 13-16 UT – Maksimum Perseidów (oczekiwany ZHR=110). Księżyc 1d po ostatniej kwadrze
13 – maksymalna elongacja zachodnia (poranna) Wenus (45° 46′). Jasność – 4,3 mag. W momencie wschodu Słońca Wenus będzie 33° nad horyzontem
Wrzesień
6 – koniunkcja Marsa z Księżycem 4 d po pełni (o 3.15 UT, odl. 1°, h=40°, przy Słońcu 8° pod horyzontem)
11 – Opozycja Neptuna (7,8 mag, h max 35˚, gwiazdozbiór Wodnika)
Październik
3 – bliska koniunkcja Wenus z Regulusem (o 2.00 UT, odl. 10′, h=9°, przy Słońcu 26° pod horyzontem
JAK RÓWNIEŻ:
3 – koniunkcja Marsa z Księżycem 2 d po pełni (o 4.00 UT, odl. 1°, h=18°, przy Słońcu 8° pod horyzontem). Zjawisko bardzo podobne do wrześniowego
8 12.30 UT – Maksimum Drakonidów. ZHR >10. Księżyc 2 d po ostatniej kwadrze
10 – Maksimum Taurydów. ZHR=10, Księżyc w ostatniej kwadrze
13 – Opozycja Marsa. Jasność -2,6 mag, średnica 22”, h max= 45°, gwiazdozbiór Ryb
21 – Maksimum Orionidów (oczekiwany ZHR=20), Księżyc 2 d przed I kwadrą
31 – Opozycja Urana, gwiazdozbiór Barana, max h = 54°, jasność 5,7 mag
Listopad
10 – maksymalna elongacja zachodnia Merkurego. O 04.55 UT planeta 9° nad horyzontem przy Słońcu 8° pod horyzontem
17 11.00 UT – Maksimum Leonidów, Księżyc 2 d po nowiu
30 – Częściowe półcieniowe zaćmienie Księżyca, widoczne generalnie na półkuli zachodniej. W Europie na Wyspach Brytyjskich. Maksymalna faza zaćmienia półcieniowego: ~0.83. W Polsce zaćmienie niewidoczne
Grudzień
3 – Maksimum Andromedydów. ZHR=20. Księżyc 3 d po pełni
14 00.50 UT – Maksimum Geminidów (oczekiwany ZHR=120), Księżyc w nowiu!
14 – Całkowite zaćmienie Słońca widoczne na środkowym Pacyfiku, w Ameryce Południowej i na Oceanie Atlantyckim. Centralna faza zaćmienia w średnie południe nastąpi 14 grudnia 2020 o godzinie 16h 13m 36s w środkowej Argentynie. Maksymalny czas trwania fazy całkowitej dla obserwatora na Ziemi będzie wynosił 2 m 09.7s, wielkość fazy maksymalnej F=1.0254. W Polsce zaćmienie niewidoczne
15 – Kometa P/Machholz (141P) osiąga peryhelium. Jej jasność wyniesie teoretycznie ok. 8,5 mag. O 16.30 UT będzie widoczna ponad 20° nad horyzontem, przy Słońcu 17° pod horyzontem. Podobne warunki do jej obserwacji będą się utrzymywać do końca stycznia 2021, a nawet dłużej ale jasność komety będzie bardzo szybko maleć – pod koniec stycznia wyniesie już tylko ok. 11 mag.
21 – Bardzo bliskie złączenie Jowisza z Saturnem (o 15.30 UT, odl. 6′!!!, h=11°, przy Słońcu ok. 8° pod horyzontem)
22 9.00 – Maksimum Ursydów (ZHR 10, ale bywa 50). Księżyc w pierwszej kwadrze
Opracowanie:
Marcin Filipek